เจ.เค. โรว์ลิ่ง ได้รับเชิญให้ไปพูดสุนทรพจน์ให้นักศึกษาจบใหม่ของมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดฟังในวันรับปริญญาเมื่อปี ค.ศ. 2008 โดยเธอเล่าประสบการณ์ความล้มเหลวในอดีตของตัวเอง ตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยที่พ่อแม่ไม่เห็นด้วยกับวิชาที่เธอเลือก รวมทั้งความล้มเหลวทุกด้านที่เธอประสบ เช่น ชีวิตคู่ที่แสนสั้นจบลงภายใน 7 ปีหลังเรียนจบ ตกงาน เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว และจนที่สุดเท่าที่จะยากจนได้ทั้งที่ยังไม่ใช่คนจรจัด เธอเรียกมันว่า “ความล้มเหลวขั้นมหากาพย์” แต่เธอก็ยังลุกขึ้นมายืนหยัดได้ เพราะไม่มัวแต่เพ่งโทษความล้มเหลว กลับเลือกมองมันในแง่บวก และยกความดีความชอบให้กับจินตนาการซึ่งเป็นคุณสมบัติอันล้ำค่าที่ฉุดให้เธอตะกายขึ้นจากก้นหลุมแห่งความล้มเหลวได้สำเร็จ
