ในยุคที่ความเร่งด่วนของวิกฤตสิ่งแวดล้อมนานัปการกดดันให้มนุษย์ยอมรับ “ความจำเป็น” ของการเปลี่ยนผ่านไปสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน น่าเสียดายที่วิกฤตความขัดแย้งแบ่งสีในไทยอันร้าวลึกและเรื้อรังมานานเกือบหนึ่งทศวรรษ จะกลบทับความจำเป็นดังกล่าวจนยังไม่เห็นแม้เงาของนโยบายที่จะเปลี่ยนผ่านไปสู่การพัฒนาที่ยั่งยืนอย่างแท้จริง ยังมิพักต้องนับว่าสื่อกระแสหลักเจียดพื้นที่ให้กับการตีแผ่ปัญหาอันเกิดจากนโยบายรัฐและธุรกิจที่ไม่ยั่งยืนน้อยยิ่งกว่าน้อย และน้อยลงเรื่อยๆ สวนทางกับระดับความเร่งด่วนของปัญหา
