วันนี้ตอนแรกตั้งใจจะเขียนเรื่องการเมืองอีกรอบ แต่พลังวันนี้ไม่ค่อยมี แถมช่วงนี้ฟุ้งซ่านหลายเรื่อง รวบรวมสมาธิไม่ค่อยได้ เลยจะเขียนเรื่อยเปื่อยเท่าที่ใจจะมีแรงไล่จับความคิดที่วิ่งชนกันอยู่ในหัวให้ออกมาเป็นตัวหนังสือ ขออภัยหากตรรกะของผู้เขียนวันนี้หดหาย เขียนแต่ละเรื่องไม่เกี่ยวกันเลย 😀
…ไม่แน่ใจว่าระหว่าง มาตรา 3, มาตรา 7, และมาตรา 8 อะไรจะ “เห็นผล” ก่อนกัน การเมืองช่วงนี้เดาทิศทางยากจริงๆ คงเพราะเรื่องมันเลยเถิดเกินจุดที่เกี่ยวกับเหตุผลตรรกะไปเสียจนกู่ไม่กลับแล้ว คงต้องขึ้นอยู่กับระดับของ “กระแส” ที่แต่ละฝ่าย “กระพือ” เท่านั้น เฮ่อ
…คอลัมน์ใหม่รายเดือนของผู้เขียน ชื่อ “ล่องคลื่นโลกาภิวัตน์” ที่เขียนลงประชาชาติธุรกิจ ประเดิมตอนแรก ไปเมื่อวันพุธที่แล้ว เสียดายที่หนังสือพิมพ์ทำบางคำตกหล่นไป ถ้าอยากอ่านฉบับเต็มๆ เชิญได้ที่ โอเพ่นออนไลน์ ในอนาคตสำเนาบทความที่ลงคอลัมน์นี้ในประชาชาติทั้งหมดก็จะอยู่ตรงนี้ด้วย
…ส่งต้นฉบับหนังสือเรื่องภูฏานให้ทางสำนักพิมพ์แล้ว หนากว่าหกตอนแรกที่ลงในบล็อกนี้ประมาณสองเท่า พิมพ์เสร็จเมื่อไหร่จะแจ้งให้ทราบที่นี่ทันที ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ แม้ว่าคอมเม้นท์ประมาณ 90% หลังวันที่ 9 มิถุนายน (วันที่คนไทยได้ยลโฉมมกุฎราชกุมารภูฏาน ที่เสด็จเยือนเมืองไทยอย่างเป็นทางการ) จะไม่ได้เกี่ยวอะไรกันเลยกับสิ่งที่เขียน แค่มากรี๊ดเจ้าชาย เพราะเข้าบล็อกนี้มาโดยบังเอิญจากการเสิร์ชคำว่า “ภูฏาน” ในกูเกิ้ล 😛
…ขอปิดท้ายด้วยบางตอนจากบทความของพี่โญ บก. โอเพ่น เรื่อง รอลองกอง ที่อ่านแล้วรู้สึกราวกับเขียนให้เราอ่านโดยเฉพาะ:
…ภาระทางเศรษฐกิจไม่มีให้แบกเท่าเก่า แต่คนรุ่นใหม่แบกรับภาระทางใจของทั้งคนรอบข้างและครอบครัวเอาไว้มาก ไม่ว่าจะโดยรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ตามที คนหนุ่มสาวที่ว่าเปรี้ยวๆ ทุกวันนี้ บางครั้งนอกจากเร่งเก็บเกี่ยวเกินพอดี บางทีจำนวนไม่น้อยก็ยังไม่ลืมต้น ที่ตนได้จากมา
ความกตัญญูเป็นสุดยอดแห่งคุณธรรมสำคัญของซีกโลกตะวันออก แต่การที่มนุษย์คนหนึ่งจะเติบโตขึ้นอย่างสมบูรณ์นั้น เขาจำเป็นต้องมีอิสรภาพ มีเสรีภาพ รวมทั้งมีความกล้าหาญที่จะเลือกเส้นทาง และปล่อยวางตนเองออกจากความคาดหวังของหนึ่งผู้ใด
ไม่ว่าจะเป็นครอบครัว สังคมรอบข้าง
และที่สำคัญ คือ ความคาดหวังของตนเอง
ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องสำคัญที่ต้องแลกมาด้วยเวลาและความเจ็บปวด
ซึ่งเราเรียกมันรวมๆ ว่าประสบการณ์ชีวิต
ซึ่งเป็นวิชาที่มิอาจมีใครหาญกล้ามาสอนใครได้
เพราะบ่อยครั้ง กระทั่งตัวเอง เราก็ยังเอาตัวเองไม่รอด