พี่ที่บ้านเพิ่งแนะนำให้ฟังเพลง “สาวลาดพร้าว” โดยศิลปินชื่อ “สาวมาด” ฟังแล้วสนุกมาก ขอแบ่งปันในบล็อกนี้ เผื่อใครจะสนุกตามไปด้วย (ฟังแค่ท่อน “food floor house” (= อาหารพื้นบ้าน ^_^) ก็ฮาท้องแข็งแล้ว) 😀
โดยรวม ผู้เขียนรู้สึกว่าเพลงลูกทุ่งและเพลงเพื่อชีวิต มักจะ “สื่อ” วิีถีชีวิต ความคิด และความฝันของ “คนบ้านนอก” ได้ดีกว่า สนุกกว่า และน่าสนใจกว่าเพลง “ลูกกรุงสมัยใหม่” ทั้งหลายแหล่ที่เขียนให้ “คนกรุง” ฟัง หลายเท่าจนเทียบกันไม่ติด เพราะเพลงป๊อปส่วนใหญ่ตอนนี้ อย่างน้อยก็เพลงที่ถูกวิทยุ 99% กรอกหูอยู่ทุกวัน นอกจากจะใช้ทำนองน่าเบื่อซ้ำซากจำเจ (ซึ่งหลายครั้งก็ก๊อปปี้วงอื่นมาโดยไม่ให้เครดิต) แล้ว ยังเขียนไม่เก่งและไร้จินตนาการอย่างน่าตกใจ วนเวียนอยู่แค่การสื่อความรักแบบทื่อๆ หรือไม่ก็ดัดจริตจนน่าหมั่นไส้ (อย่างเพลง ซื้อกุหลาบให้ตัวเอง เป็นต้น) โชคดีที่เรายังมีวงอัลเตอร์เนทีฟดีๆ อย่าง อพาร์ตเม้นท์คุณป้า สิบล้อ Scrubb และ Bear Garden อยู่ ไม่อย่างนั้นผู้เขียนอาจเลิกฟังเพลงลูกกรุงไปเลยก็ได้ (ตรงนี้ขอเน้นว่าเป็นความเห็นส่วนตัวล้วนๆ แต่คิดอย่างนั้นจริงๆ เฮ้อ พูดแล้วก็คิดถึงเฉลียง อีกแล้ว 🙁 )
เพลงลูกทุ่งอื่นๆ ที่ผู้เขียนชอบมากในรอบหกเดือนที่ผ่านมาก็มี มาจากดิน โดย ต่าย อรทัย (นักร้องลูกทุ่งในดวงใจคนหนึ่ง), ไม่ใช่แฟนทำแทนไม่ได้ โดย ตั๊กแตน ชลดา, ขอนไม้กับเรือ โดย บ่าววี, และ เพียงสองเรา โดย บิว กัลยาณี (เพลงแ้ก้ของ “ขอนไม้กับเรือ”) ผู้เขียนคิดว่าเพลงเหล่านี้นอกจากแต่งเก่งสมกับฉายา “เจ้าบทเจ้ากลอน” ของคนไทยที่เลื่องลือมาตั้งแต่ยุคศรีปราชญ์แล้ว ยังให้แง่คิดและมุมมองเกี่ยวกับความรักและชีวิตที่ “น่ารัก” และ “ลึก” กว่าเพลงป๊อปส่วนใหญ่ตั้งเยอะ
เมื่อคำนึงว่าเพลงลูกทุ่งดีๆ หลายเพลง รวมทั้งเพลง “สาวลาดพร้าว” ด้วย มีความ “จริงใจ” และ “มั่นใจ” ในตัวเองพอที่จะหัวเราะเยาะหรือเสียดสีตัวเองได้อย่างรื่นรมย์ และในเมื่อสัญลักษณ์หนึ่งของสังคมที่ “เจริญแล้ว” คือสังคมที่สมาชิก “ประจาน” ตัวเองได้อย่างขบขันและไม่ขมขื่น เพลงลูกทุ่งอาจเป็นเครื่องสะท้อนว่า “สังคมบ้านนอก” ของไทยเรา มี “ความเจริญ” มากกว่า “สังคมเมือง” ในแง่ของวุฒิภาวะทางอารมณ์ (ซึ่งมีความเชื่อมั่นในตนเองเป็นส่วนสำคัญ) มานานแล้ว แต่คนเมืองไม่ค่อยสังเกตเห็น เพราะมัวแต่วุ่นวายกับการแสวงหา “ความเจริญทางวัตถุ” เพียงอย่างเดียว ทั้งๆ ที่มันไม่เคยสำคัญเท่ากับ “ความเจริญทางจิตใจ” ไม่ว่าจะในอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต และไม่เคยมาพร้อมกับความเจริญทางวัตถุแบบอัตโนมัติเหมือนของซื้อสองแถมหนึ่ง 🙂
เพลง: สาวลาดพร้าว
ศิลปิน: สาวมาด เมกะแดนซ์ / เนื้อเพลงเรียบเรียงจาก Siamha.com
บ้านน๊อก บ้านนอก !
ซุมเดอะแมน country (ซุมผู้บ่าวบ้านนอก)
Lo society กินแต่วิสกี้ขาว (พากันกินแต่เหล้าขาว)
แกล้มเมล็ดถั่วลิสง
ฟังหมอลำ ล๊าว ลาว (กินในถั่วดินฟังลำ)
ไม่เหมือนคนลาดพร้าว
บ้านน๊อก บ้านนอก ! (เว่ามาแหมะหล่ายายสิแปลให้)
พี่ที่บ้านเพิ่งแนะนำให้ฟังเพลง “สาวลาดพร้าว” โดยศิลปินชื่อ “สาวมาด” ฟังแล้วสนุกมาก ขอแบ่งปันในบล็อกนี้ เผื่อใครจะสนุกตามไปด้วย (ฟังแค่ท่อน “food floor house” (= อาหารพื้นบ้าน ^_^) ก็ฮาท้องแข็งแล้ว) 😀
โดยรวม ผู้เขียนรู้สึกว่าเพลงลูกทุ่งและเพลงเพื่อชีวิต มักจะ “สื่อ” วิีถีชีวิต ความคิด และความฝันของ “คนบ้านนอก” ได้ดีกว่า สนุกกว่า และน่าสนใจกว่าเพลง “ลูกกรุงสมัยใหม่” ทั้งหลายแหล่ที่เขียนให้ “คนกรุง” ฟัง หลายเท่าจนเทียบกันไม่ติด เพราะเพลงป๊อปส่วนใหญ่ตอนนี้ อย่างน้อยก็เพลงที่ถูกวิทยุ 99% กรอกหูอยู่ทุกวัน นอกจากจะใช้ทำนองน่าเบื่อซ้ำซากจำเจ (ซึ่งหลายครั้งก็ก๊อปปี้วงอื่นมาโดยไม่ให้เครดิต) แล้ว ยังเขียนไม่เก่งและไร้จินตนาการอย่างน่าตกใจ วนเวียนอยู่แค่การสื่อความรักแบบทื่อๆ หรือไม่ก็ดัดจริตจนน่าหมั่นไส้ (อย่างเพลง ซื้อกุหลาบให้ตัวเอง เป็นต้น) โชคดีที่เรายังมีวงอัลเตอร์เนทีฟดีๆ อย่าง อพาร์ตเม้นท์คุณป้า สิบล้อ Scrubb และ Bear Garden อยู่ ไม่อย่างนั้นผู้เขียนอาจเลิกฟังเพลงลูกกรุงไปเลยก็ได้ (ตรงนี้ขอเน้นว่าเป็นความเห็นส่วนตัวล้วนๆ แต่คิดอย่างนั้นจริงๆ เฮ้อ พูดแล้วก็คิดถึงเฉลียง อีกแล้ว 🙁 )
เพลงลูกทุ่งอื่นๆ ที่ผู้เขียนชอบมากในรอบหกเดือนที่ผ่านมาก็มี มาจากดิน โดย ต่าย อรทัย (นักร้องลูกทุ่งในดวงใจคนหนึ่ง), ไม่ใช่แฟนทำแทนไม่ได้ โดย ตั๊กแตน ชลดา, ขอนไม้กับเรือ โดย บ่าววี, และ เพียงสองเรา โดย บิว กัลยาณี (เพลงแ้ก้ของ “ขอนไม้กับเรือ”) ผู้เขียนคิดว่าเพลงเหล่านี้นอกจากแต่งเก่งสมกับฉายา “เจ้าบทเจ้ากลอน” ของคนไทยที่เลื่องลือมาตั้งแต่ยุคศรีปราชญ์แล้ว ยังให้แง่คิดและมุมมองเกี่ยวกับความรักและชีวิตที่ “น่ารัก” และ “ลึก” กว่าเพลงป๊อปส่วนใหญ่ตั้งเยอะ
เมื่อคำนึงว่าเพลงลูกทุ่งดีๆ หลายเพลง รวมทั้งเพลง “สาวลาดพร้าว” ด้วย มีความ “จริงใจ” และ “มั่นใจ” ในตัวเองพอที่จะหัวเราะเยาะหรือเสียดสีตัวเองได้อย่างรื่นรมย์ และในเมื่อสัญลักษณ์หนึ่งของสังคมที่ “เจริญแล้ว” คือสังคมที่สมาชิก “ประจาน” ตัวเองได้อย่างขบขันและไม่ขมขื่น เพลงลูกทุ่งอาจเป็นเครื่องสะท้อนว่า “สังคมบ้านนอก” ของไทยเรา มี “ความเจริญ” มากกว่า “สังคมเมือง” ในแง่ของวุฒิภาวะทางอารมณ์ (ซึ่งมีความเชื่อมั่นในตนเองเป็นส่วนสำคัญ) มานานแล้ว แต่คนเมืองไม่ค่อยสังเกตเห็น เพราะมัวแต่วุ่นวายกับการแสวงหา “ความเจริญทางวัตถุ” เพียงอย่างเดียว ทั้งๆ ที่มันไม่เคยสำคัญเท่ากับ “ความเจริญทางจิตใจ” ไม่ว่าจะในอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต และไม่เคยมาพร้อมกับความเจริญทางวัตถุแบบอัตโนมัติเหมือนของซื้อสองแถมหนึ่ง 🙂
เพลง: สาวลาดพร้าว
ศิลปิน: สาวมาด เมกะแดนซ์ / เนื้อเพลงเรียบเรียงจาก Siamha.com
บ้านน๊อก บ้านนอก !
ซุมเดอะแมน country (ซุมผู้บ่าวบ้านนอก)
Lo society กินแต่วิสกี้ขาว (พากันกินแต่เหล้าขาว)
แกล้มเมล็ดถั่วลิสง
ฟังหมอลำ ล๊าว ลาว (กินในถั่วดินฟังลำ)
ไม่เหมือนคนลาดพร้าว
บ้านน๊อก บ้านนอก ! (เว่ามาแหมะหล่ายายสิแปลให้)
ซนบ๊ท ซนบท ไร้เทคโนโลยี (ชนบทที่ขาดการพัฒนา เหอๆ)
บ่มี ไลท์ แอนด์ ซาวด์ เหมือน อาร์ซีเอ Bangkok (บ่มีไฟแสงสีคือจั๋งกรุงเทพ)
Little boy little girl ก็แต่งตัวเซยออก (ผู้บ่าวผู้สาวก็แต่งตัวเช้ย เชย)
บ้านน๊อก บ้านนอก บ่คือแถวลาดพร้าว (บ้านอยู่ลาดพร้าวบ่หล่า ส่ำพอ สำเนียงเหมียนเด็กเทพ เหอๆ)
คันทรี๊ คันทรี่ มีแต่ animal (บ้านนอกมีแต่สิงสาราสัตว์)
มี mountain สอง mountain เขาเรียกควายไซ่ป่ะ? (ไม่ใช่ ควายมีเขาสองเขา)
เพราะ fish sleep in the ไห ที่ใส่ส้มตำลาว (อ๋อ ปลาร้านอนอยู่ในไห)
Oh no…. food floor house ทานไม่ได๊ ไม่ได้ (แม่นอีหยังน้อ ฟู๊ต ฟลอ เฮ้า เดี๋ยวให้ยายคิดเบิ่งก่อน อ๋อ ฟู๊ตกะอาหาร ฟลอกะพื้น เฮ้ากะบ้าน อ๋อ อาหารพื้นบ้าน เหอๆๆ)
(*) บ้านน๊อก บ้านนอก
ขอ come back ลาดพร้าว (โอ๋ จะกลับลาดพร้าวแล้วเหรออีหล่า / ไปไสกะไปโลด)
รถแล่นเข้าหลักสี่ อย่างงี้ค่อยพอไค (ค่อยยังชั่ว เหอๆ / ไคแน่ ว่านี่แหมะ เหอๆ)
จอดรถแวะร้านลาบ แล้วแนมหัวแนมซ้าย (มองขวาแล้วก็มองซ้าย / รถตำมันตายแหน่แม)
เอาตำลาวเด้ออ้าย ใส่กับปลาร้าหนำเด้อ (ฮ่วย สาวลาดพร้าวคือว่าจั่งสั่นละฮั่นเนี่ย / แถมให้เบิดทั้งไหโลด)
หัวก็มาจากบ้าน กลับไปเยี่ยม mother (พึ่งกลับจากไปเยี่ยมแม่ที่บ้านนอก / เหอๆ หัวก่อว่านี่แหมะ)
อยู่ที่ภาคอีสาน …
บ้านน๊อก บ้านนอก (โอ้ย เสียงคนลาดพร้าว คือสำเนียงคุ้นๆ แบบนี่น้อ เหอๆ)
บ้านน๊อก บ้านน๊อก
โอ้…ละ หนอ หนอ หนอ … (ซ้ำ *)