ตีพิมพ์ครั้งแรกในคอลัมน์ writer’s pick นิตยสาร IMAGE ฉบับเดือนสิงหาคม 2012
นังสือทั้งหมดทั้งมวลในโลกแบ่งได้เป็นสองประเภทเท่านั้นในทัศนะของผู้เขียน คือหนังสือที่อ่านเร็วได้ กับหนังสือที่ต้องอ่านช้าๆ ในประเภทหลัง มีเพียงหยิบมือเดียวที่ผู้เขียนอ่านซ้ำได้ไม่รู้เบื่อ และมีเล่มเดียวเท่านั้นที่อ่านหลายรอบเมื่อครั้งเป็นเพียงนักอ่าน ครั้นเป็นนักเขียนแล้วก็ตั้งใจว่าจะหยิบมาอ่านใหม่ทุกปี “บันทึกจากหุบเขาฝนโปรยไพร” โดย กนกพงศ์ สงสมพันธุ์ ยากนิยามว่าเป็นหนังสือประเภทใด ใกล้เคียงที่สุดอาจเป็นบันทึกส่วนตัว ถ่ายทอดประสบการณ์การเขียนหนังสือ วัตรปฏิบัติของนักเขียน รวมไปถึงอุดมการณ์ ข้อคิด เหตุและผลแห่งการ “กระโจนลงสู่ชีวิตอันโดดเดี่ยว เรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียว” แถบเทือกเขาหลวง อำเภอพรหมคีรี นครศรีธรรมราช เมื่อกลั่นจากปลายปากกาของ “นักเขียนหนุ่มผู้ไม่มีวันตาย” ผู้รักการอ่าน รักการเขียน รักเพื่อนมนุษย์ รักธรรมชาติรอบตัว และเป็นนายของภาษาอย่างหาตัวจับยาก หนังสือเล่มนี้จึงเป็นมากกว่าบันทึก หากเป็นการย่อโลกผ่านสายตานักเขียนลงมาอยู่บนหน้ากระดาษ ทุกย่อหน้าชวนตื่นตะลึง อย่างความหมายของ ‘ขี้กลา’ ใต้ถุนบ้าน ซึ่งถูกเชื่อมร้อยถึงประวัติศาสตร์ผ่านถ้อยของพุทธทาสภิกขุ ‘ตัวละคร’ ในหนังสือเล่มนี้มิได้มีแต่เพื่อนบ้านและญาติมิตรของนักเขียนหนุ่มเท่านั้น หากรวมถึงนักเขียนเริงนามมากมายในโลกวรรณกรรมทั้งไทยและเทศ ท้ายบทมีสรุปประวัติย่อและหนังสือแนะนำสั้นๆ กำนัลแด่ผู้อ่าน เหนือสิ่งอื่นใด ผู้เขียนอ่าน “บันทึกจากหุบเขาฝนโปรยไพร” ซ้ำทุกปี เพื่อซึมซับสิ่งที่ไม่มีวันตายจากนักเขียนหนุ่ม และครุ่นคิดถึงวิถีที่การงานเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับความรัก