[Feeling a bit melancholic and saddened today after reading about the latest round of fighting in Lebanon/Israel as well as in our own backyard, Thailand’s restive South. So I’ve decided to do the first thing that came to mind – translate two beautiful poems by one of my favorite poets, Carl Dennis, into Thai. English readers, please scroll down to read the original English versions of “Distinctions” and “The God Who Loves You.” In my (not very well-informed) opinion, Dennis is one of the very few modern poets (alongside Naomi Shihab Nye) who truly know how to say things that are nearly impossible to say, and wrench your heart into a kind of bittersweet melancholy, sad but hopeful at the same time.]
ความแตกต่าง
โดย คาร์ล เดนนิส
โลกนี้จะยังคงเหมือนเดิม หากแฝดสาวพี่น้อง
ที่กำลังเถียงกันอยู่ในแผนกผ้าของร้านคอฟแมน
ตกลงกันได้เรื่องที่พวกเธอคิดไม่ตรงกัน ว่าผ้าเช็ดปาก
ผืนที่เลือกนั้นคือสีม่วง สีคราม หรือสีม่วงอ่อน โลกยังเหมือนเดิม
แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่จะบอกว่าการสนทนาบทนั้นไม่สำคัญ
เพราะการแยกแยะความแตกต่างเป็นเรื่องสำคัญสำหรับคน
สำคัญที่คนจะอยากให้คำพูดของเขาตรงกับสิ่งที่ตาเห็นอย่างเหมาะเจาะ
ทำไมพวกเธอต้องรอให้ถึงบ้าน ก่อนจะตัดสินใจว่าผ้าเช็ดปากนั้น
เข้ากันได้ไหมกับชุดจานที่ยายของพวกเธอให้เมื่อหลายปีก่อน
เป็นของขวัญวันเกิดครบยี่สิบขวบ เป็นเรื่องน่ายินดีที่ได้ยินพวกเธอ
[Feeling a bit melancholic and saddened today after reading about the latest round of fighting in Lebanon/Israel as well as in our own backyard, Thailand’s restive South. So I’ve decided to do the first thing that came to mind – translate two beautiful poems by one of my favorite poets, Carl Dennis, into Thai. English readers, please scroll down to read the original English versions of “Distinctions” and “The God Who Loves You.” In my (not very well-informed) opinion, Dennis is one of the very few modern poets (alongside Naomi Shihab Nye) who truly know how to say things that are nearly impossible to say, and wrench your heart into a kind of bittersweet melancholy, sad but hopeful at the same time.]
ความแตกต่าง
โดย คาร์ล เดนนิส
โลกนี้จะยังคงเหมือนเดิม หากแฝดสาวพี่น้อง
ที่กำลังเถียงกันอยู่ในแผนกผ้าของร้านคอฟแมน
ตกลงกันได้เรื่องที่พวกเธอคิดไม่ตรงกัน ว่าผ้าเช็ดปาก
ผืนที่เลือกนั้นคือสีม่วง สีคราม หรือสีม่วงอ่อน โลกยังเหมือนเดิม
แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่จะบอกว่าการสนทนาบทนั้นไม่สำคัญ
เพราะการแยกแยะความแตกต่างเป็นเรื่องสำคัญสำหรับคน
สำคัญที่คนจะอยากให้คำพูดของเขาตรงกับสิ่งที่ตาเห็นอย่างเหมาะเจาะ
ทำไมพวกเธอต้องรอให้ถึงบ้าน ก่อนจะตัดสินใจว่าผ้าเช็ดปากนั้น
เข้ากันได้ไหมกับชุดจานที่ยายของพวกเธอให้เมื่อหลายปีก่อน
เป็นของขวัญวันเกิดครบยี่สิบขวบ เป็นเรื่องน่ายินดีที่ได้ยินพวกเธอ
น่ายินดีเหมือนตอนที่ได้ยินคนไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์
คุยกันว่าภาพวิวที่ดูอยู่นั้นใกล้เคียง
กับภาพชั้นครูสมัยเรอเนสซองส์มากเพียงใด
หรือคงใกล้เคียงกว่านี้หากสีบนผ้าใบจะไม่แตกเป็นจุดๆ
และหม่นมืดลง พวกเขาควรจะบอกว่ารูปนั้นดี ดีมาก
หรือยอดเยี่ยม? โลกจะยังคงเหมือนเดิมแต่หัวข้อ
ไม่ใช่เรื่องไม่สำคัญ เรื่องที่ว่าความสวยงามอยู่ตรงไหน
อยู่ใกล้กับชั่วขณะนั้นมากเพียงใด
บนตัววัดที่ทุกคนตกลงกันได้
บทสนทนาเมื่อคืนที่ผ่านมาวิเศษมาก
เราคุยกันเรื่องเวอร์เมียร์ แม้ว่าราโมนาเพื่อนของผม
จะเฉไฉออกนอกเรื่องไปตอกย้ำทฤษฎีของเธอ
เกี่ยวกับสาเหตุที่เวอร์เมียร์ไม่เคยวาดเมียหรือลูกของเขาเลย
อาจเป็นเพราะเธอรู้สึกขุ่นเคืองที่เธอได้แค่ที่สาม
บนบัญชีรายชื่อผู้หญิงที่สามีเธอเลือกเฟ้นอย่างละเอียด
ผู้หญิงที่มีอิทธิพลต่อนิสัยใจคอของเขาที่สุด
แต่เช้านี้เธออาจถามตัวเองว่า แล้วเธอเล่ามีสิทธิอะไร
ที่จะบ่นในเมื่อเขาเป็นแค่ที่สองของเธอ
รองจากชายผู้เร่าร้อนที่เธอจากมา
คนที่บรรยายเรื่องสถานการณ์อันเลวร้ายของกัมพูชา
ที่แสนจะน่าเบื่อสำหรับเธอ ตอนนั้นเธอไม่มีความสุข
ที่รักชายผู้มีมโนธรรมซึ่งเป็นเดือดเป็นร้อน
กับบาปของผู้อื่น ไม่ใช่แค่ของเขาคนเดียว
ตอนนี้ดูเหมือนเธอได้สูญเสียโอกาสอันดี
ที่จะเปิดใจเธอให้กว้างกว่าเดิม ไม่ว่าความคิดนั้นจะทรมานเพียงใด
มันก็เป็นประโยชน์เมื่อใดที่เธอพบว่าตัวเองพอใจเกินไป
กับชีวิตปัจจุบัน จนลืมไปว่ามันอยู่ตรงไหนกันแน่
บนไม้บรรทัดแห่งความสุกงอม ในขณะเดียวกัน ในสวนของเธอ
ยามเช้านี้สวยงาม จริงอยู่ อากาศอาจบางกริบไปหน่อย
และเมฆที่ลอยต่ำทางทิศตะวันตก
ลดระดับความสวยงามนั้นลงมาอยู่ที่เจ็ดแต้มจากคะแนนเต็มสิบ
บนตาชั่งของแนวโน้ม แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า
เธอทำให้มันเต็มสิบไม่ได้ บนตาชั่งของความหวัง
เต็มสิบสำหรับความเต็มใจของเธอที่จะให้พิสูจน์ว่าเป็นผู้ผิด.
พระเจ้าที่รักคุณ
โดย คาร์ล เดนนิส
พระเจ้าที่รักคุณคงปวดเศียรเวียนเกล้า
กับการครุ่นคิดว่าวันนี้คุณจะมีความสุขขึ้นเท่าไหร่
ถ้าคุณได้มองเห็นอนาคตอันหลากหลายของตัวเอง
พระเจ้าคงทรมานใจตอนจ้องมองคุณในวันศุกร์เย็น
ขณะขับรถกลับบ้านจากที่ทำงาน พอใจกับสัปดาห์ที่ผ่านมา —
ขายบ้านหลังงามๆ สามหลังให้กับครอบครัวที่คู่ควร —
ทั้งๆ ที่พระเจ้ารู้แน่ชัดว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ถ้าคุณไปเรียนมหาวิทยาลัยที่เลือกเป็นอันดับสอง
รู้ว่ารูมเมทที่คุณจะต้องอยู่ด้วย
ผู้มีความเห็นร้อนแรงเกี่ยวกับจิตรกรรมและดนตรี
จะจุดประกายให้คุณหลงใหลสิ่งเหล่านี้ไปชั่วชีวิต
ชีวิตที่มีค่าสามสิบแต้มสูงกว่าชีวิตของคุณตอนนี้
บนตาชั่งแห่งความพอใจทุกอัน และทุกแต้มนั้น
เป็นหนามทิ่มสีข้างของพระเจ้าที่รักคุณ
คุณไม่ต้องการเช่นนั้นหรอก คนที่มีจิตวิญญาณกว้างขวางอย่างคุณ
คนที่พยายามเก็บงำความผิดหวังของแต่ละวันไม่ให้ภรรยารู้
เธอจะได้เก็บความเอาใจใส่ไว้ให้ลูกๆ
และคุณอยากให้พระเจ้าองค์นี้เปรียบเทียบภรรยาของคุณ
กับผู้หญิงที่โชคชะตาจะบันดาลให้คุณพบในมหาวิทยาลัยอีกแห่งหรือเปล่า?
คุณรู้สึกปวดใจเวลาคิดถึงตอนที่พระเจ้าให้คะแนนบทสนทนา
ที่จะทำให้คุณเพลิดเพลินที่นั่น ในแง่ของความแหลมคม
สูงกว่าบทสนทนาที่คุณคุ้นเคยดี
และเมื่อคิดว่าพระเจ้าผู้เปี่ยมความรักองค์นี้จะรู้สึกอย่างไร
ที่รู้ว่าชายคนถัดไปที่รอภรรยาคุณ
จะทำให้เธอมีความสุขมากกว่าที่คุณจะทำได้ในชาตินี้
แม้ในวันที่ดีที่สุดของคุณ แม้คุณจะใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถ
คุณจะนอนหลับตอนกลางคืนหรือเปล่าหากเชื่อว่าพระเจ้าแบบนั้น
กำลังเดินกลับไปกลับมาในห้องเมฆ หมกมุ่นอยู่กับทางเลือก
ที่ความไม่รู้ช่วยให้คุณไม่ต้องเผชิญ? ความแตกต่างระหว่างสิ่งที่เป็นอยู่
กับสิ่งที่เป็นได้จะดำรงอยู่ต่อไปสำหรับพระเจ้า
แม้หลังจากคุณสิ้นลม หลังจากคุณเป็นปอดบวม
ตอนวิ่งฝ่าหิมะไปซื้อหนังสือพิมพ์ตอนเช้า
เสียเวลาสิบเอ็ดปีที่พระเจ้าผู้รักคุณ
จะอยากจินตนาการชีวิตคุณฉากต่อฉาก
เว้นเสียแต่ว่าคุณจะมาช่วยด้วยการคิดว่าท่าน
ไม่ได้มีสติปัญญามากกว่าคุณ ไม่ใช่พระเจ้าด้วยซ้ำ เป็นแค่เพื่อน
ที่ไม่ได้สนิทกว่าเพื่อนจริงๆ ที่คุณตีสนิทด้วยสมัยเรียนหนังสือ
คนที่คุณไม่ได้ติดต่อมาหลายเดือนแล้ว คืนนี้นั่งลงสิ
แล้วเขียนเล่าให้เขาฟังถึงชีวิตที่คุณเล่าได้
ชีวิตซึ่งคุณมีความชอบธรรมที่จะเล่า ชีวิตซึ่งคุณเป็นพยานรู้เห็น
ชีวิตซึ่งเท่าที่คุณรู้ คุณเป็นคนเลือก.
Distinctions
by Carl Dennis
The world will be no different if the twin sisters
Disputing now in the linen aisle of Kaufman’s
Resolve their difference about table napkins,
Whether the color chosen by one is violet
Or lavender or washed-out purple. No different,
But that’s no reason to deem the talk insignificant.
It’s important for people to make distinctions,
To want their words to fit appearances snugly.
Why wait to get home before they decide if the napkins
Match the plates Grandmother gave them years back
For their twentieth birthday. A pleasure to hear them,
Like the pleasure hearing people in a museum
Discuss how closely the landscape approaches
In their experience the best of the Renaissance
Or would if the paint hadn’t cracked in spots
And darkened. Should they deem it fine or very fine
Or remarkable? The world no different but the subject
Not insignificant, the whereabouts of the beautiful,
Just how near it lies to the moment
According to a measurement all can agree on.
That was a beautiful conversation last night
About Vermeer though my friend Ramona
Went off on a tangent, hammering home her theory
As to why he never painted his wife or children.
Could be she was feeling resentful she’s only third
On her husband’s selective roster of women
Who’ve left the deepest marks on his character.
But this morning she may be asking herself what right
She has to complain when he’s second on hers,
Below the passionate man she walked away from,
Whose curtain lectures on the plight of Cambodia
Bored her silly. No joy for her, back then,
In loving a man whose conscience burdened itself
With the crimes of others, not simply his own.
Now it seems she lost out on a lucky chance
To widen her heart. However painful that thought
It’s useful when she finds herself too satisfied
With the life she has, forgetting where it fits exactly
On the spectrum of ripeness. Meanwhile, out in her garden,
It’s a beautiful morning. The air is a little gritty,
Granted, and the low clouds in the west
Have lowered its ranking to seven points out of ten
On the scale of likely prospects. But that doesn’t mean
She can’t make it a ten on the scale of hope,
Ten for her willingness to be proven wrong.
The God Who Loves You
by Carl Dennis
It must be troubling for the god who loves you
To ponder how much happier you’d be today
Had you been able to glimpse your many futures.
It must be painful for him to watch you on Friday evenings
Driving home from the office, content with your week–
Three fine houses sold to deserving families–
Knowing as he does exactly what would have happened
Had you gone to your second choice for college,
Knowing the roommate you’d have been allotted
Whose ardent opinions on painting and music
Would have kindled in you a lifelong passion.
A life thirty points above the life you’re living
On any scale of satisfaction. And every point
A thorn in the side of the god who loves you.
You don’t want that, a large-souled man like you
Who tries to withhold from your wife the day’s disappointments
So she can save her empathy for the children.
And would you want this god to compare your wife
With the woman you were destined to meet on the other campus?
It hurts you to think of him ranking the conversation
You’d have enjoyed over there higher in insight
Than the conversation you’re used to.
And think how this loving god would feel
Knowing that the man next in line for your wife
Would have pleased her more than you ever will
Even on your best days, when you really try.
Can you sleep at night believing a god like that
Is pacing his cloudy bedroom, harassed by alternatives
You’re spared by ignorance? The difference between what is
And what could have been will remain alive for him
Even after you cease existing, after you catch a chill
Running out in the snow for the morning paper,
Losing eleven years that the god who loves you
Will feel compelled to imagine scene by scene
Unless you come to the rescue by imagining him
No wiser than you are, no god at all, only a friend
No closer than the actual friend you made at college,
The one you haven’t written in months. Sit down tonight
And write him about the life you can talk about
With a claim to authority, the life you’ve witnessed,
Which for all you know is the life you’ve chosen.