ความรักของพ่อ

ในโลกที่มีมนุษย์มากกว่าแปดพันล้านคน มนุษย์ที่ได้ชื่อว่า “พ่อ” แต่ละคนคงมีวิธีแสดงความรักแตกต่างกันออกไป แล้วแต่นิสัยใจคอ วัฒนธรรมและปัจจัยอื่นอีกร้อยแปดพันเก้า

ฉันไม่รู้ว่าพ่อคนอื่นเป็นอย่างไร แต่พ่อฉันไม่เคยส่งรักผ่านคำพูด เพราะตลอดชีวิตฉันไม่เคยได้ยินพ่อบอกว่ารัก แต่ฉันก็สัมผัสถึงความรักของพ่ออยู่ดี ผ่านสิ่งอื่นๆ อีกมากมาย อย่าง –

…เสียงจุ๊ปาก ส่ายหน้าและขมวดคิ้ว เหล่านี้คือมากที่สุดที่พ่อจะทำเวลาที่ฉันพูดหรือทำอะไรที่พ่อไม่เห็นด้วย เพราะไม่อยากเอ็ดลูก (อย่างหลังนั้นคือวิธีแสดงความรักของแม่ ไม่ใช่พ่อ)

…ของกินของโปรดของพ่อที่ซื้อมาฝากไม่เคยขาด ทุกครั้งที่ไปดูไซท์งานก่อสร้างนอกกรุงเทพฯ หรือเจอของอร่อยระหว่างวันทำงาน (ซึ่งก็แปลว่าแทบทุกวัน)

…ถั่วและขนมนานาชนิดที่พ่อซุกซ่อนตามหิ้งหนังสือในห้องทำงานเพื่อให้รอดพ้นจากสายตาแม่ แล้วแอบเอามาแบ่งให้ฉันกิน (แน่นอนว่าพร้อมคำสำทับว่าอย่าบอกแม่นะ)

…จดหมายหลายสิบฉบับที่พ่อบรรจงเขียนหาแทบทุกสัปดาห์สมัยที่ฉันเรียนไฮสกูล โดยใช้ปากกาหมึกซึมอย่างดีที่ฉันไม่เคยเห็นพ่อใช้ทำอย่างอื่นเลย

…การฝึกให้ฉันคิดเลขเร็วตั้งแต่เด็กด้วยการให้บวกเลขท้ายสองตัวหน้า กับสองตัวหลังของเลขทะเบียนรถคันข้างหน้าเราทุกวัน ระหว่างทางไปส่งฉันที่โรงเรียนตั้งแต่สมัยประถม

…สีหน้ารู้สึกผิดของพ่อเวลาที่ฉันกลับจากโรงเรียนมาฟ้องพ่อว่า วันนี้โดนครูให้ยืนหน้าเสาธงอีกแล้ว โทษฐานมาสาย (แล้วหลังจากนั้นพ่อก็จะหาของกินมาปลอบใจตามระเบียบ)

…ยิ้มเขินๆ ของพ่อเวลาที่แนะนำเพื่อนใหม่ที่มาบ้านให้รู้จัก (จากนั้นไม่เกินยี่สิบนาทีก็จะส่งของกินมาบรรณาการเพื่อนๆ แน่นอนว่าต้องเป็นของโปรดของพ่อ)

…ชาจีนที่พ่อตื่นก่อนตีสี่มาตั้งใจชงให้ดื่มแบบ “กังฮูเต๊” แท้ๆ

…การให้ฉันแต่งกลอนสักวาฉลองปีใหม่ สำหรับ ส.ค.ส. ที่บริษัทพ่อส่งให้กับลูกค้า รวมถึงกลอนปีใหม่สำหรับใช้ภายในบริษัท ติดต่อกันนานหลายปี ทั้งที่ฉันก็ไม่ได้แต่งกลอนเก่งขนาดนั้นเสียหน่อย

…คำสั่งสอนของพ่อว่า ทำอะไรให้ทำอย่างรอบคอบ คิดแผนสอง แผนสาม เผื่อเหลือเผื่อขาดไว้ด้วย (มันคงเป็นวิธีคิดและวัตรปฏิบัติของวิศวกร ส่วนคนมุทะลุ ชอบพูดและทำอะไรๆ ก่อนคิดอย่างฉันก็ได้แต่พยายาม แต่ทำตามคำสอนข้อนี้ของพ่อได้แสนยากเย็น)

…การชอบชี้ชวนให้ฉันดูสะพาน อินเทอร์เชนจ์ ทางด่วน ตอม่อ ฯลฯ ที่ยังสร้างไม่เสร็จ แล้วอธิบายกรรมวิธีการออกแบบและก่อสร้างอย่างละเอียดเกินกว่าที่เด็กคนหนึ่งจะซึมซับได้ (คิดว่าพ่อคงอยากให้ลูกได้สัมผัสถึงความรักในงานวิศวกรรมโยธา อาชีพและชีวิตจิตใจของพ่อ ซึ่งฉันก็รับรู้ได้ตามนั้นแม้จะไม่เข้าใจเนื้อหา – อย่างไรก็ดี ทุกวันนี้ฉันยังจดจำบางเรื่องอย่าง ความแตกต่างระหว่าง “สะพานแขวน” และ “สะพานขึง” ได้ก็เพราะพ่อ)

…การขับรถพาฉันตระเวนรอบเมือง เพื่อหาน้ำพุให้ดู ไม่ว่าจะเหนื่อยจากงานมาขนาดไหน (ตอนเด็กๆ แม่บอกว่า ฉันชอบดูน้ำพุเป็นชีวิตจิตใจ ไม่รู้ทำไม)

…การไม่เคยปริปากบ่นเรื่องงาน หรือเรื่องอะไรก็ตามที่ทำให้พ่อไม่สบายใจให้ฉันฟัง

เหล่านี้เป็นเพียงส่วนเสี้ยวเดียวเท่านั้น ของการแสดงความรักของพ่อ

ในเมื่อฉันไม่มีทางตอบแทนความรักของพ่อได้หมด และตอนนี้พ่อก็ไม่อยู่แล้ว สิ่งเดียวที่พอจะทำได้ก็คือ พยายามเป็นคนใจดีให้ได้สักหนึ่งในสิบของพ่อ ซึ่งมันไม่ง่ายเลยสำหรับฉัน แต่จะมากเกินพอสำหรับโลก เพราะพ่อเป็นคนใจดีและขี้เกรงใจที่สุดที่ฉันเคยรู้จัก

ด้วยความอาลัยรักยิ่งแด่ คุณพ่อสมชาย อาชวานันทกุล
28 กุมภาพันธ์ 2480 – 17 กันยายน 2568