(บันทึกก่อนหน้า: ปฏิทินการเดินทาง, วันที่ 1 & 2, วันที่สาม, วันที่สี่, วันที่ห้า, วันที่หก, วันที่ 7 & 8, วันที่เก้า, วันที่สิบ, วันที่สิบเอ็ด, วันที่สิบสอง, วันที่สิบสาม)
วันที่สิบสี่
นิวยอร์ก ซิตี้ : 12/10/2013
ในที่สุดก็ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ในนิวยอร์ก หลังจากที่พบปะผู้คนจนมึนไปหมด 🙂 โชคดีที่จดโน้ตมาค่อนข้างละเอียด แต่แป๊บเดียวสมุดบันทึกหมดไปครึ่งเล่มแล้ว ก่อนจบโปรแกรมคงต้องซื้อเล่มใหม่
โปรแกรมวันเสาร์เริ่มตั้งแต่แปดโมงเช้า พวกเรา (ผู้เขียน พี่ก็ เอลิซา เมเกน และทวน คนเวียดนาม) นัดเจอกันที่ล็อบบี้โรงแรม เพื่อที่ผู้เขียนจะพาไปกินโจ๊กร้านโปรดในไชน่าทาวน์
ขาไปผ่านซอยที่มี “จิตรกรรมฝาผนัง” ของ Banksy ศิลปินกราฟฟิตี้ที่ดังที่สุดในโลก เขาเพิ่งมาวาด (พ่น) เมื่อไม่กี่วันก่อน สวยมากๆ ที่จริงตอนแรกข้างงานชิ้นนี้มีถังสีพ่นเบอร์โทรฟรี เชื้อเชิญให้โทรไปฟังเสียงประกอบงาน แต่ตอนที่พวกเราไปดู ถังใบนี้ไม่อยู่แล้ว (รู้จากเว็บของ Banksy) ถ้าโทรไปจะได้ยินเสียงเทปลับจากวีดีโอ Collateral Murder ที่ Chelsea Manning ปล่อยให้ Wikileaks – เสียงปืนทหารอเมริกันฆ่าพลเรือนอิรัก 🙁
Banksy เดินทางมาอยู่นิวยอร์กหนึ่งเดือน (เขาเป็นคนอังกฤษ ไม่มีใครรู้ว่าหน้าตาเป็นยังไงเพราะเก็บตัวเงียบตลอด ไม่มีใครเคยเห็นหน้า) ประกาศผ่านเว็บว่าจะสร้างผลงานวันละชิ้น แปลว่าเดือนตุลาทั้งเดือนจะมีงานออกมา 31 ชิ้น ผู้เขียนอยู่นิวยอร์กแค่หกวัน ทำใจว่าคงไม่มีวาสนาจะได้เจอมากกว่าหนึ่งชิ้น เพราะพี่แกเล่นไม่บอกตำแหน่งแห่งที่เป๊ะๆ เวลาทำชิ้นใหม่เสร็จจะโพสบอกบนเว็บแค่ว่าอยู่เขตไหน แถมงานบางชิ้นเคลื่อนที่ได้อีกต่างหาก! อย่างเช่น “สวนเคลื่อนที่ได้” สร้างในรถบรรทุก รถคันนี้แต่ละวันจะแล่นไปจอดตามที่ต่างๆ ไม่ซ้ำวัน เล่นเอาแฟนผลงาน Banksy ในนิวยอร์กหัวปั่น ใครเจอเจ้ารถนี่เมื่อไหร่จะทวีตบอกกันอย่างตื่นเต้น ตอนแรกผู้เขียนก็คิดจะไปตามหาเจ้ารถนี่เหมือนกัน แต่คิดอีกทีคงไม่ไหว เพราะแค่ไปประชุมให้ตรงเวลายังยาก ไม่มีเวลาไปเดินเล่นซื้อของ -_-
ผู้เขียนคิดว่ากราฟฟิตี้สวยๆ นั้นน่าทึ่งมาก เนื่องจากความที่มันผิดกฎหมาย ศิลปินแนวนี้เลยต้องซุ่มทำงานเฉพาะตอนกลางคืน และต้องวาด+พ่นอย่างรวดเร็วเพราะถ้าใครมาเจออาจได้ไปนอนเล่นในคุก ที่ Banksy สร้างงานขาวดำได้ละเอียดขนาดนี้แสดงว่าเขาต้องชำนาญมากๆ งานของ Banksy ตอนนี้บางชิ้นประมูลขายกันเป็นหลักแสนบาท เกินครึ่งล้านก็มี บางคนถึงขนาดลงทุนขูดลอกงานที่เขาทำเอาไปใส่กรอบขายเลยทีเดียว (ศิลปินกราฟฟิตี้ใช้ผนังตึกเป็นผ้าใบ ถ้าจะแกะต้องเลาะปูนออก) แต่ที่นิวยอร์กแก๊งกราฟฟิตี้ล้วนแต่โหดและหวงถิ่นมาก Banksy วาดปุ๊บผ่านไปวันเดียวก็จะมีมือดี “เจ้าถิ่น” มาขีดข่วนทำให้เสียหาย ผู้เขียนว่าอาจจะอิจฉามากกว่า เพราะคงมีศิลปินแนวนี้ไม่กี่คนที่พ่นแล้วรวย
งานชิ้นหนึ่งที่ผู้เขียนชอบมากในนิวยอร์กคือตึกแฝด World Trade Center แต่ Banksy เปลี่ยนจากระเบิดเป็นดอกไม้แทน (รูปนี้ที่จริงถ้ามีเวลา อยากไปดูของจริงมาก)
ร้านโจ๊กที่ผู้เขียนพาเพื่อนๆ ไปกินชื่อ Big Wong เป็นร้านสไตล์ฮ่องกง สมัยเรียน (เมื่อ 15 ปีที่แล้ว!) แวะมากินทุกเดือน เจ้าของร้านเสียงดังและชอบเอ็ดลูกค้า ได้บรรยากาศเหมือนอยู่ฮ่องกงมาก รสชาติก็ยังดีเหมือนกับที่ผู้เขียนจำได้ เพียงแต่ราคาขึ้นไปแล้ว 50% จากเมื่อก่อนชามละ $5 เป็นชามละ $7
กินข้าวเช้าเสร็จแล้วพวกเรานั่งรถใต้ดินไป 9/11 Memorial อนุสรณ์ถึงโศกนาฏกรรม 9/11 ซึ่งเกิดหนึ่งปีหลังจากที่ผู้เขียนเรียนจบ ฉะนั้นไม่เคยมาที่นี่แน่ๆ
ที่นี่เขาไม่เก็บค่าเข้าชม แต่ถ้าบริจาค $10 จะได้สายรัดข้อมือ พวกเราก็เลยบริจาคกันคนละ $10
คนมาเข้าคิวดูอนุสรณ์นี้กันเยอะมาก ขาเข้าผู้เขียนได้เห็นตึก “The New World Trade Center” ชื่อ Freedom Tower เต็มตาเป็นครั้งแรก เห็นแล้วก็เฉยๆ ดูมันเรียบๆ แบนๆ บอกไม่ถูก แต่ตัวสวนอนุสรณ์ 9/11 Memorial เขาทำได้ดี คือดูแล้วรู้สึกสังหรณ์และเศร้าใจ ตรงจุดที่เคยเป็นตึก World Trade Center สองตึก (ตึกแฝด) ทำเป็นบ่อน้ำขนาดใหญ่สองบ่อ ตรงกลางที่เคยเป็นลิฟต์ทำเป็นหลุมลึกลงไปอีกให้น้ำไหลลงไป ขอบบ่อสลักชื่อคนที่ตายในโศกนาฏกรรมนี้ ตัวพิพิธภัณฑ์ซึ่งจะมีซากตึกยังไม่เสร็จ เขาบอกว่าปี 2014 ถึงจะเสร็จ
“Freedom Tower”
“South Memorial Pool”
ตอนบ่ายแยกย้ายกันไปเที่ยว ผู้เขียนกลับโรงแรมไปทำงานต่อ ตกเย็นเรานัดเจอกันกินข้าวเย็น (พี่ก็ (วิรไท) บอกว่า พวกเราคือ Eating Fellowship ไม่ใช่ Eisenhower Fellowship :)) ไปร้านอาหารยูนนานที่เพื่อนผู้เขียนแนะนำ ชื่อ Hunan House อยู่ในเมือง Flushing เขต Queens ไม่ใช่เกาะแมนฮัตตัน ต้องนั่งรถใต้ดินไปสุดสาย ใช้เวลาเกือบชั่วโมงเพราะรถไฟใต้ดินสาย 7 ที่เราต้องใช้มันไม่วิ่งในเกาะแมนฮัตตัน ต้องเปลี่ยนรถไฟสามสายกว่าจะมาขึ้นสายนี้ที่ Queens ได้ (ตอนนี้ตารางเดินรถใต้ดินรวนมาก เพราะพายุเฮอริเคน Sandy เมื่อปีกลายทำให้ระบบบางส่วนพัง ป่านนี้ยังซ่อมไม่เสร็จ)
ไปถึงแล้วคนแน่นร้าน เลยต้องนั่งรอโต๊ะอีกสิบกว่านาที แต่พออาหารมาแล้วพวกเราก็รู้สึกว่าอร่อยคุ้มค่าการดั้นด้นมาถึงที่นี่
อาหารยูนนานมีแต่พริก ถูกปากคนไทยมาก ผู้เขียนไม่เคยกินอาหารยูนนานที่กรุงเทพฯ เลย แต่อาจแค่ไม่รู้จักเองก็ได้
พบว่าเมือง Flushing ตอนนี้กลายเป็น Chinatown ขนานแท้ไปแล้ว คือทั้งเมืองมีแต่คนจีนมาอยู่ สมัยผู้เขียนเรียนหนังสือก็เป็นไชน่าทาวน์แต่ยังไม่ใหญ่เท่านี้ ผู้เขียนอ่านบทความในหนังสือพิมพ์ จำไม่ได้แล้วว่าใครเขียน แต่เขาบอกว่าตอนนี้ถ้าอยากกินอาหารจีนท้องถิ่น (อาหารเซี่ยงไฮ้ ยูนนาน เสฉวน ฯลฯ) ในอเมริกา ต้องมากินที่ Flushing นี่แหละ